کد مطلب:130001 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115
موضع گیری عبدالله بن جعفر
عبدالله بن جعفر، پس از وقوع فاجعه ی كربلا و شهادت فرزندانش - عون و عبدالله - در ركاب دایی شان ابا عبدالله الحسین (ع)، مواضعی بزرگوارانه گرفت.
از جمله مواردی كه برای عدم حضور وی در كربلا بدان استناد می شود، مطلبی است كه در زیارت ناحیه مقدسه، منسوب به امام زمان (ع) آمده است. آنجا كه در حق فرزندش می گوید: «سلام بر محمد بن عبدالله بن جعفر كه به جای پدرش حضور یافت». [1] .
شاید او برای حضور عذری داشت كه ما نمی دانیم.
از جمله مواردی كه ما را به موضع مثبت او رهنمون می شود، مطلبی است كه طبری از عبدالرحمن بن عبید ابی الكنود نقل كرده است: «هنگامی كه خبر قتل دو پسر عبدالله بن جعفر به همراه حسین (ع) به وی رسید، برخی از دوستان بر وی وارد شدند؛ و مردم به او تسلیت می گفتند. گوید غلام او - كه گمان ندارم كسی جز ابالسلاس باشد - گفت: این چیزی است كه از حسین (ع) دیدیم و بر سر ما آمد، گوید: عبدالله بن جعفر او را با كفش زد و گفت: ای پسر زن فرومایه، آیا این سخن را درباره ی حسین (ع) می گویی؟ به خدا سوگند، اگر نزد او حضور داشتم، دوست نداشتم از او جدا شوم تا همراهش
به قتل برسم. به خدا سوگند، من آن دو را به او می بخشم و مصیبت آن دو بر من آسان است. آنان همراه برادر و پسرعمویم كشته شدند و او را یاری دادند و در راهش شكیبایی ورزیدند.
آن گاه رو به اهل مجلس كرد و گفت: خدای را سپاس كه با شهادت حسین (ع) بر من منت نهاد و اگر من خود نتوانستم او را یاری دهم، فرزندانم او را یاری دادند». [2] .
از جمله مواردی كه برای عدم حضور وی در كربلا بدان استناد می شود، مطلبی است كه در زیارت ناحیه مقدسه، منسوب به امام زمان (ع) آمده است. آنجا كه در حق فرزندش می گوید: «سلام بر محمد بن عبدالله بن جعفر كه به جای پدرش حضور یافت». [1] .
شاید او برای حضور عذری داشت كه ما نمی دانیم.
از جمله مواردی كه ما را به موضع مثبت او رهنمون می شود، مطلبی است كه طبری از عبدالرحمن بن عبید ابی الكنود نقل كرده است: «هنگامی كه خبر قتل دو پسر عبدالله بن جعفر به همراه حسین (ع) به وی رسید، برخی از دوستان بر وی وارد شدند؛ و مردم به او تسلیت می گفتند. گوید غلام او - كه گمان ندارم كسی جز ابالسلاس باشد - گفت: این چیزی است كه از حسین (ع) دیدیم و بر سر ما آمد، گوید: عبدالله بن جعفر او را با كفش زد و گفت: ای پسر زن فرومایه، آیا این سخن را درباره ی حسین (ع) می گویی؟ به خدا سوگند، اگر نزد او حضور داشتم، دوست نداشتم از او جدا شوم تا همراهش
به قتل برسم. به خدا سوگند، من آن دو را به او می بخشم و مصیبت آن دو بر من آسان است. آنان همراه برادر و پسرعمویم كشته شدند و او را یاری دادند و در راهش شكیبایی ورزیدند.
آن گاه رو به اهل مجلس كرد و گفت: خدای را سپاس كه با شهادت حسین (ع) بر من منت نهاد و اگر من خود نتوانستم او را یاری دهم، فرزندانم او را یاری دادند». [2] .
[1] زيارت ناحيه ي مقدسه، منسوب به امام زمان (عج).
[2] تاريخ الطبري، ج 4، ص 357. نيز ر. ك: الكامل في التاريخ، ج 4، ص 89؛ مقتل خوارزمي، ج 2، ص 76؛ الطبقات (ترجمة الامام الحسين (ع))، ص 85.